Afgelopen nacht had een heel klein beetje gevroren maar vanochtend was het stralend weer en dus gingen we opgetogen naar de moestuin. Eens even wat groente halen. Het is ongeveer drie maanden geleden dat ik de witlof heb ingekuild en ik kon het niet laten even stiekem te gluren. Dus ik graaf voorzichtig de kul open en ja hoor, al vrij snel zie ik een wit koppie boven de grond komen. Ik heb ze gauw weer toegedekt; ze mogen nog een weekje of twee doorgroeien. Verder nog wat prei uitgestoken. De wortelkuil is helemaal leeg! Ik geloofde het niet maar het bleek echt zo te zijn. Blijkbaar had ik afgelopen zomer ineens zo een zin in wortels dat ik een heel stuk geoogst had en dat stuk was nu dus leeg. Echt jammer want ik houd heel erg van wortels maar goed, er zijn gelukkig nog genoeg andere dingen om te eten. Bieten bijvoorbeeld. Nu had ik de vorige keer dat ik bieten uit de kuil haalde de stokken die de rand van de kuil aangeven iets te ver terug geplaatst met het gevolg dat ik vanochtend met de eerste spasteek al een biet doormidden hakte. Jammer, maar twee halve bieten kun je ook nog gewoon koken en eten. 😉 Voorts staat er nog pastinaak maar ik had nog twee penen in de koelkast liggen dus die heb ik lekker laten staan. Kunnen ze nog even doorgroeien. In de grond blijven ze veel langer goed dan in de koelkast! De buurman op de tuin heeft zijn moestuin eigenlijk niet voor de groente maar om te experimenteren met nieuw of verbeterd zaad. Hij hangt een filosofie aan dat je niet moet wieden maar alles moet laten groeien waar het komt of vanzelf groeien wil. Heel fijn voor hem maar zodra het onkruid in zijn tuin gaat bloeien en zaden gaat verspreiden wil heel veel van dat onkruid in onze tuin groeien en onnodig te zeggen dat wij dat niet willen. Hij bezorgt ons dus best wel veel overlast. Het is verder een aardige man, hoor dus we laten het er maar bij zitten maar kunnen het ook niet nalaten ons te verbazen over de hoeveelheid groente die op zijn tuin groeit, schiet en verdort zonder dat ooit iemand ervan kan genieten. Dat vinden wij nou echt zonde. In ieder geval: op dit moment staat zijn perceel vol met winterpostelein en natuurlijk staat er bij ons ook het nodige. Ik heb vier mooie pollen uitgezocht en afgesneden. Thuisgekomen heb ik de blaadjes losgesneden (gaat vrij gemakkelijk; ik snijd gewoon de worteltjes vrij hoog op het steeltje af) en grondig gewassen. Winterpostelein is maar een klein plantje, groeit dichtbij de grond en is vaak erg modderig. Het plantje lijkt een beetje op speenkruid. Ik maak er een heerlijke stamppot van! Ik heb eerlijk gezegd nog nooit winterpostelein in de winkel zien liggen maar misschien dat Ekoplaza het weleens verkoopt. Anders kun je het bijna overal vinden langs de slootkant of op braakliggend akkerland. Desnoods maak je onderstaand recept met andijvie, dat kan ook heel goed. Eet smakelijk en tot het volgende recept!
INGREDIËNTEN
200-250 gram winterpostelein
750 gram aardappels
100 gram shi-takes (of champignons)
1 rode puntpaprika
1 ui
50 gram gerookte amandelen
25 gram margarine
2 eetlepels (zonnebloem)olie
1 teentje knoflook
zout, peper

Kook de aardappels gaar met een beetje zout en maak een luchtige puree. Verhit olie en margarine en voeg daar de gesneden shi-takes, de fijngesneden ui, de knoflook en de gesneden puntpaprika toe. Laat even staan, af en toe roeren. Voeg de (goed gewassen!) winterpostelein toe en schep goed om. Zodra de winterpostelein gaat slinken, doe je er de aardappelpuree bovenop en schep alles door elkaar. Voeg out en peper naar smaak toe. Neem ongeveer driekwart van de amandelen in niet al te kleine stukken gehakt en roer dit door de stamppot. De rest van de amandelen hak je heel fijn en zet je op tafel om naar believen over de stamppot te (laten) strooien. Echt een originele Hollandse eenpansmaaltijd. Snel, gemakkelijk, errug lekker en goedkoop!